Ik kan me geen periode in mijn leven herinneren, waarin ik niet bezig was met foto’s en fotografie. Van jongs af aan ben ik thuis voorzien van achtereenvolgens een Agfa-Clack, een Agfamatic-Telepocket, een Voigtländer en later een Minox, om daarna zelf de eerste Minolta spiegelreflex aan te schaffen. Gestimuleerd en op het spoor gezet door mijn moeder, een oom en opa’s die allen intensief foto’s maakten, waarbij er één ook zelf ontwikkelde en afdrukte.
Ik was gebiologeerd door de beelden en zocht erin naar de lijnen, patronen en de zeggingskracht ervan, gefocust op het grafische daarin. Ik vroeg me af waarom de ene foto me wat deed en de ander niet.
Ik fotografeerde zelf vooral op gevoel en was zeker in het begin niet gehinderd door kennis van zaken. Doen, zien, proberen en ervaren, daar ging het om.
Geraakt werd ik door fotojournalist Daniel Koning, die als geen ander een herkenbaarheid in zijn foto’s legde en alles net vanuit een ander standpunt bekeek en vastlegde. Ik besefte dat ik ook zocht naar een essentie van wat mij in fotograferen boeit. Ik had alleen nog geen idee wat dat precies was. Ondertussen was ik overgestapt van analoog naar digitaal en fotografeerde met Nikon (en nog steeds).
Ik liep aan tegen het feit dat ik dingen wilde, waarvan ik niet wist hoe ik dat uit een camera kon krijgen. Zelf blijven proberen heeft zijn grenzen en een foto-opleiding van 2 jaar bij Stichting Statief in Utrecht bracht me veel. Ineens kon ik situaties naar mijn hand zetten, snapte ook beter wat ik de camera kon laten doen. Een 3e jaar verdieping bij Colijn van Noort in Werkhoven gaf me het gevoel de camera de baas te zijn en onderwerpen te kunnen kiezen zonder al te veel afhankelijk te zijn van omstandigheden. En… ik ontdekte steeds meer de essentie van wat ik met mijn foto’s wil. Ik zoek details, lijnen, vormen, kleuren en patronen. Ik zoek een raakvlak met het realisme, maar met een twist naar het figuratieve. Herkenbaarheid op een kunstzinnige manier.
Mijn inmiddels aan mijzelf opgelegde doel is, dat elke foto een detail is van de werkelijkheid, een uitsnede van de realiteit. Iets dat bestaat en voor iedereen zichtbaar is, maar dat door het uit zijn verband te halen, meer wordt dan zijn eigen beeltenis. Het wordt een patroon, een lijnenspel, een grafische vorm of een schilderachtige voorstelling, waar de werkelijkheid slechts de aanleiding voor was. Mijn foto’s bestaan niet uit lagen en zijn niet samengesteld. Elke foto is wat ik zag en is met één foto vastgelegd. De fotobewerking bestaat slechts uit bijsnijden, draaien en een optimalisatie van contrast en kleur.
De volgende spreuk is daarmee leidend geworden voor wat ik doe als fotograaf. “Photography is the art of creating an illusion through the eyes of reality”
Ik hoop nog vele “illusions” te mogen maken.
Mijn foto’s zijn te koop, via de knop “contact” is hierover informatie op te vragen.